Jesteśmy z każdej strony zachęcani do życia według naszych uczuć: „Podążaj za swoim sercem”, „Rób to, co wydaje Ci się właściwe”, „Słuchaj swojego wewnętrznego głosu”. Są to treści, którymi karmi nas nasza kultura. Mogą brzmieć dobrze, ale są sprzeczne z tym, jak Bóg chce, abyśmy żyli.
Dlaczego proces uzdrowienia musi być taki trudny? Czy to niewystarczający ból – przetrwać bolesne doświadczenia? Z pewnością Bóg może cudownie zabrać cały strach, ból i żal, jednak najczęściej chce nas najpierw przeprowadzić przez żałobę i smutek, zanim doprowadzi nas na drugą stronę procesu uzdrowienia.
Pamiętam ten moment wyraźnie: był to dzień przed egzaminem ACT (American College Test). Byłam wtedy, jak powiedziałaby to Ania z Zielonego Wzgórza, „w otchłani rozpaczy”.
Zazwyczaj denerwuję się, gdy sprawdzane są moje umiejętności – czy to podczas zwykłego egzaminu w szkole, wygłaszania przemowy w trakcie debaty, czy też w jakiś nowych okolicznościach.
JEDNAK TO, CO CZUŁAM WTEDY, TO BYŁO COŚ ZUPEŁNIE INNEGO.
Samotność, której nie chcę. Samotność, której nie potrzebuję. Samotność, której nie rozumiem. Czy w ogóle możemy mówić o samotności w świecie nieustannego podłączenia do sieci? Czy samotność jest jeszcze komuś potrzebna? Czy samotność może być dobra?
