Żyjemy w czasach kultu pracy i samosprawczości. Jeden etat, drugi etat, kursy, studia, szkolenia, bujne życie towarzyskie i nienaganna aparycja. Biblię można czytać na telefonie w piętnastominutowej przerwie na drugie śniadanie między zajęciami lub spotkaniami. Modlitwą stają się szybkie westchnięcia „Panie Boże pomóż”, gdy już brakuje sił i czasu na więcej ZAJĘĆ.
Samotność, której nie chcę. Samotność, której nie potrzebuję. Samotność, której nie rozumiem. Czy w ogóle możemy mówić o samotności w świecie nieustannego podłączenia do sieci? Czy samotność jest jeszcze komuś potrzebna? Czy samotność może być dobra?
Kiedy poszłam na studia odbiła mi szajba na punkcie RELACJI. Wcześniej raczej trzymałam się na uboczu dram, związków czy grup. Jednak na studiach spotkałam bardzo ciekawych ludzi, z którymi czas mijał szybciej i przyjemniej. Wtargnięcie na nieznany teren ukazało mi nowe możliwości, ale i pokusy, które dotychczas nie wydawały się tak atrakcyjne.
